English
Housing is a multi-dimensional issue: it is simultaneously a human right, a critical resource, a basic human need, and a pillar of urban economies. Despite its importance, decades of neoliberal reforms, the 2008 financial crisis, the 2015 “refugee crisis”, the affordability crisis, as well as the recent COVID-19 crisis resulted in increased housing precarity for an always-expanding part of the European population. This project aims to reconceptualise the right to housing by examining the ways in which the continuum of crises since 2008 has impacted and transformed the fields of housing provision and housing struggles in European cities.
To serve this aim, the project has two objectives: (a) to develop novel conceptual tools towards the re-theorisation of the housing question in the context of the multiple, intersecting recent crises; and (b) to perform an innovative comparative analysis of contemporary housing struggles in three European cities: Athens, Glasgow and Barcelona. Conceptually, the project builds upon two key concepts, the continuum of crises and their intersection, and housing struggles as urban political struggles.
The housing crisis preceded this surge in crises observed since the dawn of the 21st century. However, the above-mentioned crises unarguably have a combined, adverse effect on people’s right of access to adequate and affordable housing. Through the notion of the “continuum” of crises the HouSinC project will manage to examine in the necessary breadth and depth how the different crises intersect to produce the housing landscape and struggles, by exploring how housing struggles are articulated today in European cities; how housing solidarities are forged and maintained; what are their claims and demands; and what repertoires of actions housing movements mobilise. The project utilises the methods of participatory observation, interviews, and the production of a participatory documentary, a method that has rarely been used in research on housing struggles.
Greek
Η στέγαση είναι πολυδιάστατο ζήτημα: αποτελεί ταυτόχρονα ανθρώπινο δικαίωμα, κρίσιμο πόρο, βασική ανάγκη, και σημαντικό μέρος της οικονομίας των πόλεων. Παρά τη σημασία της, δεκαετίες νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, η οικονομική κρίση του 2008, η «προσφυγική κρίση» του 2015, η κρίση στις τιμές των ακινήτων και η πρόσφατη πανδημία COVID-19 οδήγησαν στην στεγαστική επισφάλεια ένα ολοένα αυξανόμενο μέρος του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Το έργο αποσκοπεί να αναθεωρήσει το δικαίωμα στην κατοικία διερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους το «συνεχές» των κρίσεων από το 2008 έχει επηρεάσει και μεταβάλλει τα πεδία της παροχής στέγης και των κινημάτων στέγασης.
Για να επιτύχει το στόχο του, το έργο θέτει δύο επιμέρους στόχους: (α) την ανάπτυξη νέων θεωρητικών εργαλείων για την κατανόηση του στεγαστικού ζητήματος στη διάρκεια των πρόσφατων, πολλαπλών και τεμνόμενων κρίσεων, και (β) την εφαρμογή μίας καινοτόμας, συγκριτικής ανάλυσης των κινημάτων για την κατοικία σε τρεις ευρωπαϊκές πόλεις: την Αθήνα, τη Γλασκόβη και τη Βαρκελώνη. Σε θεωρητικό επίπεδο, το έργο βασίζεται σε δύο έννοιες, το «συνεχές» των κρίσεων και την τομή τους, και την θεώρηση των κινημάτων στέγης ως πολιτικών, αστικών κινημάτων.
Ενώ η κρίση κατοικίας προηγήθηκε των κρίσεων του 21ου αιώνα, οι πρόσφατες κρίσεις επιδρούν αναμφισβήτητα με συνδυαστικό τρόπο στο δικαίωμα των ανθρώπων για πρόσβαση σε οικονομικά προσιτή και επαρκή στέγη. Μέσα από την έννοια του «συνεχούς» των κρίσεων, το έργο HouSinC θα επιτύχει τη σε βάθος και εύρος διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο οι διαφορετικές κρίσεις τέμνονται για να παραγάγουν τα πεδία της στέγασης και των αγώνων για την κατοικία, εξερευνώντας: πως συγκροτούνται τα στεγαστικά κινήματα στις ευρωπαϊκές πόλεις, πως δημιουργούνται και συντηρούνται σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ τους, ποια είναι τα αιτήματά τους και τι πρακτικές χρησιμοποιούν. Το έργο αξιοποιεί τις μεθόδους της συμμετοχικής παρατήρησης, των συνεντεύξεων και της συμμετοχικής παραγωγής ντοκιμαντέρ, μία μέθοδο που σπάνια χρησιμοποιείται για τη μελέτη κινημάτων στέγης.
Español
La vivienda es una cuestión multidimensional: es al mismo tiempo un derecho humano, un recurso fundamental, una necesidad humana básica y un pilar de las economías urbanas. A pesar de su importancia, décadas de reformas neoliberales, la crisis financiera de 2008, la “crisis de refugiados” de 2015, la crisis de asequibilidad y la reciente crisis de COVID-19 dieron como resultado una mayor precariedad habitacional para una parte en constante expansión de la población europea. Este proyecto tiene como objetivo reconceptualizar el derecho a la vivienda examinando las formas en que la continuidad de las crisis desde 2008 ha impactado y transformado los campos de la provisión de vivienda y las luchas por la vivienda en las ciudades europeas.
Para lograr este objetivo, el proyecto tiene dos metas: (a) desarrollar herramientas conceptuales novedosas para la reteorización de la cuestión de la vivienda en el contexto de las múltiples crisis recientes que se cruzan; y (b) realizar un análisis comparativo innovador de las luchas contemporáneas por la vivienda en tres ciudades europeas: Atenas, Glasgow y Barcelona. Conceptualmente, el proyecto se basa en dos conceptos clave: la continuidad de las crisis y su intersección, y las luchas por la vivienda como luchas políticas urbanas.
La crisis inmobiliaria precedió a este aumento de las crisis observado desde principios del siglo XXI. Sin embargo, es indiscutible que las crisis antes mencionadas tienen un efecto adverso combinado sobre el derecho de las personas a acceder a una vivienda adecuada y asequible. A través de la noción de “continuo” de crisis, el proyecto HouSinC logrará examinar con la amplitud y profundidad necesarias cómo las diferentes crisis se cruzan para producir el panorama y las luchas por la vivienda, explorando cómo las luchas por la vivienda se articulan hoy en día en las ciudades europeas; cómo se forjan y mantienen las solidaridades en materia de vivienda; cuáles son sus reclamos y demandas; y qué repertorios de acciones movilizan los movimientos pro vivienda. El proyecto utiliza métodos de observación participativa, entrevistas y la producción de un documental participativo, un método que rara vez se ha utilizado en la investigación sobre las luchas por la vivienda.